بعد ازظهر از اهواز حرکت کردیم تا بعد از اذان صبح به قم برسیم ، زمستان بود و قطارهایی که در اختیار بچه های جنگ قرار می دادند ، قطارهای خوبی نبود. پنج نفر در یک کوپه بودیم ، یک خانم و آقا کوپه نداشتند و بیرون ایستاده بودند ،شهید املاکی پیشنهاد داد که دو نفر از ما بیرون برویم و آن خانم و آقا داخل کوپه بیایند ، خانم مانتویی و باردار بود و در راهرو مشکل داشت ، هیچ کس در آن سرما جایش را به کسی نمی داد، ایشان و یکی دیگر از بچه ها خارج شدند و خانم و آقا داخل آمدند، مدتی که گذشت خانم احساس ناراحتی کرد ، حسین گفت: اگر صلاح می دانید همه از کوپه خارج شوید تا آنها راحت باشند. بالاخره همه بچه ها بیرون آمدند و وقتی خواستیم خارج شویم گفتیم: شما اینجا راحت باشید، دوستانمان داخل کوپه جا دارند و ما پیش آنها می رویم . ما بیرون آمدیم و توی راهرو روزنامه گذاشتیم و خوابیدیم. گویا نیمه های شب بود که آنها بیرون آمده و ما را دیده بودند ، صبح که شد نماز خواندیم و صبحانه خوردیم و بعد به داخل کوپه برگشتیم . آنها با کنایه گفتند: دیشب پیش دوستانتان راحت بودید؟و چشم های خانم پر از اشک شد و گفت: از پاسدارها شنیده بودم ، اما نمیدانم امام خمینی(ره) شما را از کجا پیدا کرد که این لباس پاسداری را به تن شما پوشاند؟! الحق که شما پاسدار هستید ، الحق که شما رزمنده اید. در این ماجرا شهید املاکی مهمترین نقش را ایفا کرده بود.

سردارعلی اکبرنژاد(همرزم شهید)