برای شناسایی دم غروب حرکت کردیم و به آب زدیم ، ساعت حدود سه یا چهار و نیم صبح به جایی رسیدیم که آب روی سینه مان آمده بود ، به حسین آقا گفتم : ما هر چه جلوتر می رویم آب گرفتگی بیشتر می شود بیاییم برگردیم و جاهایی که باتلاقی است بمانیم و صبح دوربین بیاندازیم ببینیم چه خبره؟ حسین آقا با پیشنهاد من موافقت کرد وبه باتلاقی که نزدیکی ما بود رفتیم و ما نمی دانستیم چقدر با ایرانیها و چقدر با عراقیها فاصله داریم؟ باد بسیار سردی می وزید. یک کیسه خواب و یک کنسرو داشتیم. کیسه خواب را باز کردیم من وحسین پاهامان را داخل کیسه خواب کردیم و همدیگر را بغل کردیم ، در آن دشت بدنمان خیس بود و زیر پاهایمان نیز گل بود ، دراز کشیدیم و خوابیدیم ، نزدیک های نماز صبح متوجه شدیم صد تا صدو پنجاه متر با عراقی ها فاصله داریم و به همان حالت تا اذان مغرب دراز کشیدیم ، خیلی گرسنه بودیم در حالیکه به بغل دراز کشیده بودیم ، حسین کنسرو را نگه می داشت ومن با فشنگ مشت می زدم وبعد من نگه می داشتم حسین مشت می زد و توانستیم به اندازه دو تا سر فشنگ کنسرو را بازکنیم ، همه انگشتانمان خونی شده بود . آن روز را با آن مرارت و سختی طی کردیم و جاده را شهید املاکی شناسایی کرد ودر شب همه مواضع عراقی ها را بررسی کرد و بعد برگشتیم و حاصل شناسایی های شهید املاکی در همان مقاطع جاده شهید همت شد. 

سردار کمیل کهنسال (همرزم شهید)