می گفتند خیلی کم حرف بود و کم صحبت می کرد.

یکی از شاخصه های قهرمان که از خاطرات نزدیکان و دوستان ایشان شنیده می شود کم حرف بدون حاج حسین بود ،  اما حاج حسین مصداق شعر( کم گوی و گزیده گوی چون در) بود.

حاج حسین کم حرف بود چون غیبت نمی کرد.

چون چاپلوس نبود.

چون محجوب بود.

چون ذکر خدا می گفت.

چون حرف زدنش برای خدا بود.

چون دروغ نمی گفت.

چون تهمت نمی زد.

چون....

شهدای عزیز و بزرگوار ما قبل از شهادتشان ،  به تقوا و خودساختگی رسیده بودند و در واقع فرشتگان زمینی بودند و در میان ما بودند و ما از آنها بهره کمی بردیم. آنها حتی از شهید شدنشان مطمئن بودند و لحظه شماری می کردند.

سردار شهید حسین املاکی در ماهای آخر عمر مبارکش به یکی از دوستانش گفته بود: من مطمئن هستم که شهید می شوم و شهادت حق من است.

خوش به حال شهدا

منم که مست تو بی تاب میشوم بنگر
نگاه میکنی و خواب میشوم بنگر

تو راه میروی و راه میرود جاده
من ایستاده ام و راه میروم ساده

نگر خبر همه جا استرس فراوان شد
تو روی تختی و چشمی عجیب باران شد

عمل برای تو ساده، برای ما جانکاه
بیا ببین که غم تو چه کرده با این چاه

کتاب مهر و محبت، سرای عشق و حضور
نگاه میکنی و غرق میشوم در شور

بیا بلند شو و مثل روزهای قبل
خبر ز خوب شدن جارچی زند با طبلپ

فدای تو فدای چهره نورانی ات فدای سرت
منم که اشک بریزم شبانه روز برت